گروه اقتصادی با منافع مشترک و کنسرسیوم­ ها در نظام حقوقی ایران – بخش دوم

چرا گروه اقتصادی با منافع مشترک و جوینت ونچرها در نظام حقوقی ایران یکسان هستند؟

ماده ی بیست و چهار قانون احکام دائمی راه را برای شناسایی کنسرسیوم ها و جوینت ونچرها در نظام حقوقی ایران هموار کرده است؛ اما، ماده ی بیست و چهار، به تنهایی، تفکیک روشنی میان کنسرسیوم ها و جوینت ونچرها از طرف دیگر برقرار نکرده است. با این حال، ماده ی دو پیش نویس آئین نامه ی ماده ی بیست و چهار قانون احکام دائمی، حاوی مقرره ای است که براساس آن می توان به تفاوت ماهیت جوینت ونچرها در برابر کنسرسیوم ها و شرکت های ثبت شده پی برد. ماده ی دو پیس نویس آئین نامه مقرر کرده است: «گروه اقتصادی می تواند بدون سرمایه تشکیل شود. حقوق اعضای گروه نمی تواند به وسیله اسناد قابل انتقال به غیر منتقل شود و هر شرط خلاف این امر باطل است.»

از این ماده استنباط می شود که دست کم در مواردی، گروه اقتصادی با منافع مشترک و یا جوینت ونچر ممکن است بدون سرمایه تشکیل شود؛ حال آن که ویژگی شرکت های ثبت شده، و به ویژه شرکت های سهامی، برخورداری از «سرمایه» است.

«سرمایه» به معنای دارایی قابل تقویم به پول یا ارزشی اقتصادی است که غیر قابل برداشت می باشد و سود یا نرخ بازگشت سرمایه ی آن در بازه های زمانی عموما یک ساله محاسبه می شود. در مقابل، ممکن است مشارکت اعضای گروه اقتصادی با منافع مشترک، کار آن ها یا آورده ای باشد که قابل تقویم به پول نیست، مثلا وقتی که یکی از شرکا مهارت خود را به اشتراک می گذارد.

به بیان ساده، اگر آورده ی شرکا، در گروه اقتصادی با منافع مشترک، کار آن ها باشد، این نهاد حقوقی، کنسرسیوم نامیده می شود؛ در مقابل، جوینت ونچر، گروه اقتصادی با منافع مشترکی است که شامل آورده ای جنس تخصص و مهارت است.