هجوم قاعده بر زخم - قواعد حقوقی حاکم بر جبران خسارت پرواز اکراینی - دکتر سید عرفان لاجوردی - موسسه حقوقی فرصت

هجوم قاعده بر زخم، قواعد حقوقی حاکم بر جبران خسارت پرواز اکراینی

هجوم قاعده بر زخم، قواعد حقوقی حاکم بر جبران خسارت پرواز اکراینی

دکتر سید عرفان لاجوردی – موسسه حقوقی فرصت

 

هجوم قاعده بر زخم، قواعد حقوقی حاکم بر جبران خسارت پرواز اکراینی

هنوز شهر از خواب برنخاسته بود که پرواز شماره ی هفتصد و پنجاه و دو هواپیمایی بین المللی اکراین هدف قرار گرفت. پدافند هوایی، در ساعت شش و نوزده دقیقه هواپیما را ساقط کرد.

خبر، روزهای نخست، فقط، مایه ی اندوه بود؛ سوابق سقوط پروازهای بوئینگ، احتمال نقص فنی را باورپذیر می نمود. بعد، اما، ویدئوهایی منتشر شد که در تصویری محو نشان می داد، چیزی روشن و پر سرعت با هواپیما برخورد کرده است. آن شب، ایران، پایگاه ایالات متحده را در عراق هدف قرار داد؛ و حالا، طبیعی می نمود، در آن ساعت ها، پدافند هوایی تهران در آماده باش به سر برده باشد. تصویرهایی بعدی نشان داد، پدافند، دو بار به هواپیما شلیک کرده است. آمریکایی ها هم خبرهایی منتشر کردند که شلیک پدافند ایران را تایید می کرد. چند روز در اضطراب گذشت و آن اندوه نخست، به بهتی سنگین بدل شد. ایران، رسما، مسوولیت حادثه را پذیرفت.

سوانح پدافندی علیه پروازهای غیرنظامی، بی سابقه نیستند؛ حتی، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد، تجربه هایی این چنین داشته اند. اکراین نیز، در آسمان خود، سقوط هواپیما را درنتیجه ی عملکرد پدافند تجربه کرده است؛ برای ایران، اما، زخم، عمق بیشتری داشت.

روزی که ناو یو اس اس وینسنس ایالات متحده، پرواز شماره ی ششصد و پنجاه و پنج ایران ایر را سرنگون کرد، هیچکس از میان مردم و دولتمردان نپذیرفت، فاجعه، نتیجه ی اشتباه بوده است. ایران، اظهار تاسف عمیق رئیس جمهوری وقت ایالات متحده را نپذیرفت؛ و خواسته ی محاکمه ی ناخدای وینسنس را روی میز گذاشت؛ آمریکا، خواسته ی ایران را اجابت نکرد؛ و اختلاف میان دو کشور درخصوص نقض مقررات کنوانسیون شیکاگو، ناظر بر پروازهای غیرنظامی، به ایکائو ارجاع شد. شورای ایکائو نیز ترجیح داد به اظهار نظری نصفه نیمه قناعت کند؛ ایران قانع نشد. بدین ترتیب ایران، دعوای خود را علیه ایالات متحده ی آمریکا در نزد دیوان بین المللی دادگستری مطرح کرد.

حادثه ی ایرباس، سنگی دیگر بر دیوار بی اعتمادی میان ایران و ایالات متحده افزود. تحلیل هایی وجود داشت که سرنگونی ایرباس را بخشی از فشار ایالات متحده برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق می دانست. گمان هایی بود که باور داشت حمله ی ایالات متحده به شناورهای ایرانی، هدف قرار دادن سکوهای نفتی در واکنش به مین گذاری های دریایی، سقوط فاو با دخالت آشکار ایالات متحده، موشکباران شهرها، و تهدید  قریب الوقوع به بمباران شیمیایی توسط عراق، همه، نشانه هایی از سیاست ایالات متحده بود: پایان جنگ به هر قیمتی.

رویکرد آشکارا خصمانه ی ایالات متحده، پس از صدور قطعنامه ی پانصد و نود و هشت شورای امنیت آغاز شد؛ ایالات متحده به ایران اولتیماتوم داد تا پایان شهریور هزار و سیصد و شصت و شش، قطعنامه ی شورای امنیت را بپذیرد؛ ایران قطعنامه را نپذیرفت. در سی ام شهریور، نخستین تهاجم آمریکا به شناورهای ایرانی به وقوع پیوست. تنش دریایی افزایش یافت. ایران تهدید کرد، اگر نتواند نفت خود را صادر کند، خلیج فارس برای هیچکس امن نخواهدبود. بعضی کشورهای حاشیه ی خلیج فارس به پرچم مصلحتی روی آوردند و پرچم آمریکا را بر شناورهای خود برافراشتند؛ ناوگان نظامی ایالات متحده، برای حمایت از این کشتی ها وارد خلیح فارس شد. نمایش تلویزیونی عبور آمریکا از خلیج فارس با برخورد یکی از ناوها به مین همراه شد؛ آمریکایی ها سکوهای نفتی ایران را هدف قرار دادند. در بازه ی زمانی همین تنش ها بود که ایرباس هدف قرار گرفت؛ فاو سقوط کرد؛ موشکباران شهرها شدت گرفت؛ و تهدید به بمباران گسترده ی شیمیایی توسط عراق جدی شد. در نهایت، خالی بودن خزانه ی کشور و به ویژه گزارش فرمانده وقت سپاه پاسداران که هرگونه احتمال پیروزی را تا دهه ی هفتاد شمسی منتفی می دانست، به پذیرش قطعنامه توسط ایران انجامید. بدین ترتیب، حادثه ی ایرباس، فاجعه ای صرفا تاسف بار و یا حتی شوک آور نبود؛ درست یا نادرست، حافظه ی جمعی ایرانیان، تمام حوادث سال های شصت و شش و شصت و هفت شمسی را به یکدیگر پیوند داد؛ ایالات متحده، خرمهره ی این تسبیح شد.

زورآزمایی ایران و ایالات متحده در نزد دیوان بین المللی دادگستری، نبردی بود سترگ. پیش از این، آمریکا در برابر همین دیوان، ایران را به خاطر نقض کنوانسیون های هزار و نهصد و شصت و یک حقوق دیپلماتیک، هزار و نهصد و شصت و سه حقوق کنسولی و معاهده ی دوستی و دریانوردی دو کشور، در پرونده ی کارکنان دیپلماتیک و کنسولی، محکوم کرده بود. حالا، ماجرای ایرباس می توانست، موضع دو کشور را برابر کند. ایالات متحده به ایران، پیشنهاد داد تا دعوا از طریق مصالحه حل و فصل شود. مذاکراتی سخت در گرفت؛ ابتدا، ایالات متحده اظهار تاسف عمیق رئیس جمهوری آمریکا را روش مناسبی برای جبران خسارت دانست؛ ایران نپذیرفت. ایالات متحده، پیشنهاد داد غرامت قربانیان را بر اساس مقررات دیه در ایران پرداخت کند؛ ایران نپذیرفت. در نهایت، ایالات متحده پذیرفت غرامت براساس استانداردهای بین المللی پرداخت شود؛ البته به این شرط که تسهیم غرامت میان وراث نیز براساس معیارهای منصفانه ی بین المللی صورت پذیرد و غرامت نیز مستقیما به وراث پرداخت شود. پیشنهاد متقابل ایران آن بود که غرامت تا سقف دیه، براساس مقررات ایران و مازاد بر آن، براساس استانداردهای بین المللی و مستقیما به وراث پرداخت شود.

کسانی که مذاکره می کنند، قهرمان نمی شوند. دستاورد مذاکرات، یعنی، پیشنهاد پرداخت غرامت هواپیما و قربانیان روی میز گذاشته شد. مذاکره کنندگان عتاب و خطاب دیدند که چرا با آمریکا مذاکره کرده اند؛ این، موضع دولتمردان سنتی بود. جامعه ی علمی آن ها را طرد کرد؛ آن ها به خودشیرینی برای حاکمیت متهم شدند، به این که فرصت ایران را برای محکومیت ایالات متحده در نزد دیوان بین المللی دادگستری از دست داده اند. این، موضع حقوقدانان ملی گرا بود.

در نهایت، ایران، پرداخت غرامت را پذیرفت؛ غرامت قربانیان به بازمندگان و غرامت هواپیما به دولت ایران پرداخت شد. مذاکره کنندگان، اما، بی هیچ هلهله ای به دفتر خدمات حقوقی ریاست جمهوری بازگشتند و در میان اوراق پرونده های داوری ایران – ایالات متحده فراموش شدند. زمان گذشت و دولت مهروزی در سال هزار و سیصد و هشتاد و چهار، سر برآورد؛ مذاکره کنندگان سانحه ی ایرباس را به خاطر آورد. آن ها را به حضور پذیرفت و، خانه نشین کرد. 

این خاطره، این گذشته ی مشترک است که ماجرای هدف قرار گرفتن هواپیمای اکراینی را برای ایران، با هر تجربه ی دیگری از سقوط هواپیمای غیرنظامی متفاوت می کند. اکنون، ایران، به تصویر خود در آئینه می نگرد، تصویر کشوری که حادثه را غیرعمدی می داند و دیگران به دیده ی تردید در آن می نگرند؛ از حادثه، ابراز تاسف عمیق می کند؛ و دیگران آن را ناکافی می دانند؛ از برکناری مسوولان پدافند خودداری می کند؛ و دیگران چنین تصمیمی را بر نمی تابند؛ از جبران خسارت براساس مقررات دیه سخن می گوید؛ و دیگران پرداخت غرامت براساس استانداردهای بین المللی را مطالبه می کنند. سانحه ی بوئینگ برای کشوری که زخم سقوط ایرباس را در خاطر دارد به چالشی اخلاقی بدل شده است. تلخ است؛ اما، در هر دو ماجرا، ایرانیان، قربانیان اصلی بودند.

اکنون مذاکرات میان ایران و کشورهای ذی نفع در جریان است. این جا و آن جا شنیده می شود که مقامات ایرانی، مسوولیت جبران خسارت را متوجه شرکت های بیمه ی اروپایی دانسته اند. صد البته، هواپیمای اکراینی، تحت پوشش بیمه بوده است. پوشش بیمه ای، اصولا تابع سقف مسوولیت متصدی حمل در کنوانسیون ورشو و پروتکل اصلاحی لاهه است؛ البته، معمولا پروازهایی که به مقصد اروپا و آمریکای شمالی پرواز می کنند، معمولا مقررات کنوانسیون مونترال را درزمینه ی سقف مسوولیت رعایت می کنند. ماده ی بیست و دو کنوانسیون ورشو، سقف مسوولیت متصدی حمل را در برابر مسافر معادل با صد و بیست و پنج هزار فرانک سوئیس مقرر داشت؛ این مبلغ در ماده ی یازده پروتکل الحاقی لاهه به دویست و پنجاه هزار فرانک سوئیس افزایش یافت. ایران به عضویت کنوانسیون ورشو و پروتکل لاهه در آمده است. کنوانسیون مونترال، در تعیین سقف مسوولیت، معیار فرانک سوئیس را به کنار گذاشت؛ و از حق برداشت ویژه بهره برد، معیاری که بانک جهانی و صندوق بین المللی پول به عنوان ارزش گذاری ارزهای مختلف در برابر یکدیگر پدید آوردند. براساس ماده ی بیست و یک کنوانسیون مونترال سقف مسوولیت متصدی حمل از صد هزار حق برداشت ویژه کمتر نخواهدبود. ایران به عضویت کنوانسیون مونترال در نیامده است.

ورود به بحث از این مسیر بی فایده است؛ زیرا معیارهای مندرج در کنوانسیون ورشو، پروتکل لاهه و کنوانسیون مونترال به تعیین میزان غرامت نمی پردازند؛ مواد هفده، یازده و بیست و یک معاهدات مذکور، سقف مسوولیت را تعیین کرده اند؛ و نمی توان آن ها را خسارت مقطوع یا وجه التزام قلمداد کرد؛ به دیگر سخن، اگر بر اساس نظام حقوقی دادگاه رسیدگی کننده، میزان خسارت، بیش­ تر از سقف مندرج در این معاهدات باشد، دادگاه نمی تواند، غرامتی بیش از مبالغ مندرج در این معاهدات تعیین کند؛ عکس ماجرا، نتیجه ای دیگر دارد؛ اگر براساس نظام حقوقی دادگاه رسیدگی کننده، میزان خسارت، کم تر از سقف مندرج در این معاهدات باشد، دادگاه می بایست براساس غرامت واقعی رای دهد؛ و نمی تواند مبلغ غرامت را به سقف مندرج در معاهدات افزایش دهد.

این واقعیت ساده، در تعدادی از دعاوی سوانح هوایی داخلی نادیده گرفته شد. روشن است، در پروازهای داخلی، مقررات دیه حاکم خواهدبود؛ چه آن که مبلغ دیه از سقف مسوولیت مندرج در معاهدات کم تر است؛ با این حال دادگاه ها، گمان می کردند، مبالغ موضوع معاهدات، وجه التزام یا خسارت مقطوع است؛ هرچند این برداشت نادرست، نخستین بار توسط شورای انقلاب و در قضیه ی سقوط هواپیمای پرواز مشهد رقم خورد؛ آن هنگام که مقرر شد مقررات جبران خسارت در پروازهای بین المللی بر جبران خسارت سوانح هوایی داخلی نیز حاکم باشد، شورای انقلاب نیز به اشتباه تصور کرده بود، مبالغ مندرج در معاهده ورشو و پروتکل لاهه، خسارت مقطوع است.

از دیگر سو، کنوانسیون های مورد اشاره، ناظر بر مسوولیت متصدی حمل است؛ و از آن جا که براساس ماده ی بیست و هشت کنوانسیون ورشو، ماده­ ی هفده پروتکل لاهه و ماده ی هفده کنوانسیون مونترال، برای مسوولیت متصدی حمل، معیار مسوولیت مطلق را برگزیده است، تعیین سقف مسوولیت نیز طبیعی می نماید. اگر این عبارت پیچیده ی حقوقی را ساده کنیم درک مطلب آسان تر است: براساس کنوانسیون های بین المللی، مسوولیت متصدی حمل و نقل، منوط به تقصیر نیست؛ و در حال موظف به جبران خسارت است؛ به همین دلیل متصدی حمل «تا» مبلغ معینی خسارت را پرداخت می کند. مساله ی غرامت در سانحه ی هواپیمای اکراینی چیز دیگری است. موضوع، نه مسوولیت بدون تقصیر متصدی حمل که مسوولیت مبتنی بر تقصیر دولت ایران است. مسوولیت دولت، تابع کنوانسیون های مورد اشاره نیست و سقفی ندارد. مبنای مسوولیت ایران در جبران خسارت از کنوانسیون شیکاگو درخصوص پروازهای غیرنظامی ناشی می شود.

شواهدی در دست نیست؛ اما بازماندگان، احتمالا و وکلای آن ها قطعا به دنبال آنند تا غرامتی بیشتر از مبلغ مندرج در کنوانسیون های حمل و نقل و یا حتی مقررات یاتا درمورد پروازهای آمریکای شمالی مطالبه کنند. طبیعی است دولت ایران، در برابر پرداخت غرامتی بیشتر از مبلغ مندرج در پروتکل لاهه مقاومت کند. هم چنین ایران، می بایست نگران اعمال قاعده ی جانشینی توسط شرکت های بیمه نیز باشد، چه آن که بیمه گر مجاز است پس از پرداخت غرامت به زیان دیده، برای جبران خسارت به عامل زیان مراجعه کند؛ از آن جا که شرکت های بیمه در طرح دعوا علیه دولت ایران با مانع مصونیت کشورها مواجه می شوند، احتمال درخواست حمایت دیپلماتیک از کشورهای متبوع شرکت های بیمه نیز وجود دارد؛ هم چنین، طبق مقررات ایکائو، و درصورت جبران نشدن خسارت، ممکن است فشارهای بین المللی برای تعلیق حقوق ایران در حمل و نقل هوایی افزایش یابد .همه ی این ها، پیچیدگی مذاکرات میان ایران و ذی نفعان بین المللی را افزایش می دهد.

آن هنگام که برجام به بار نشست و سرمای دولت ترامپ بر آن وزید، ایران، بار دیگر، دو دعوای مستقل را علیه ایالات متحده در دیوان بین المللی دادگستری طرح کرد؛ نخست به دلیل نقض مصونیت اموال بانک مرکزی و دیگر در نتیجه ی مغایرت تحریم ها با معاهده ی دوستی و دریانوردی ایران و ایالات متحده. این بار نیز، کسانی که در مذاکرات مربوط به اجرای قطعنامه ی پانصد و نود و هشت، دعاوی داوری ایران و آمریکا، دعوای سقوط ایرباس و دعوای سکوهای نفتی دلی سربلند و سری سر به زیر داشتند، از خانه فراخوانده شدند؛ این مذاکره کنندگان، احتمالا و به تدریج در اختلاف سانحه ی هواپیمای اکراینی نیز بیش از پیش نقش آفرین خواهندبود.

تمدن از جایی آغاز شد که انسان خشمگین به جای سنگ واژه پرتاب کرد؛ و موسقی، محصول معماری بالا و پایین صداها بود. در این میان، کسانی که اظهارنظرهایی ناپخته می کنند و به افکار عمومی چنگ می زنند، می بایست بیاموزند، سکوت، ارزش موسیقیایی دارد.

هجوم قاعده بر زخم، قواعد حقوقی حاکم بر جبران خسارت پرواز اکراینی

مقالات دیگر : شلیک پلیس به دو جوان در شهریار

جهت دریافت مشاوره با پر کردن فرم زیر کارشناسان موسسه حقوقی فرصت در اولین فرصت با شما تماس خواهند گرفت.

eyJpZCI6IjE3IiwibGFiZWwiOiJcdTA2MzlcdTA2NDVcdTA2NDhcdTA2NDVcdTA2Y2MiLCJhY3RpdmUiOiIxIiwib3JpZ2luYWxfaWQiOiI3IiwidW5pcXVlX2lkIjoiYmpsMTdhIiwicGFyYW1zIjp7ImVuYWJsZUZvck1lbWJlcnNoaXAiOiIwIiwidHBsIjp7IndpZHRoIjoiMTAwIiwid2lkdGhfbWVhc3VyZSI6IiUiLCJiZ190eXBlXzAiOiJub25lIiwiYmdfaW1nXzAiOiIiLCJiZ19jb2xvcl8wIjoiI2ZmZmZmZiIsImJnX3R5cGVfMSI6ImNvbG9yIiwiYmdfaW1nXzEiOiIiLCJiZ19jb2xvcl8xIjoiIzAwMDAwMCIsImJnX3R5cGVfMiI6ImNvbG9yIiwiYmdfaW1nXzIiOiIiLCJiZ19jb2xvcl8yIjoiIzAwMDAwMCIsImJnX3R5cGVfMyI6Im5vbmUiLCJiZ19pbWdfMyI6IiIsImJnX2NvbG9yXzMiOiIjMWU3M2JlIiwiZmllbGRfZXJyb3JfaW52YWxpZCI6IiIsImZvcm1fc2VudF9tc2ciOiJcdTA2NDVcdTA2NDZcdTA2MmFcdTA2MzhcdTA2MzEgXHUwNjJhXHUwNjQ1XHUwNjI3XHUwNjMzIFx1MDZhOVx1MDYyN1x1MDYzMVx1MDYzNFx1MDY0Nlx1MDYyN1x1MDYzM1x1MDYyN1x1MDY0NiBcdTA2NDVcdTA2MmZcdTA2Y2NcdTA2MzFcdTA2Y2NcdTA2MmEgXHUwNjI3XHUwNjJmXHUwNjM5XHUwNjI3IFx1MDY0NVx1MDYyNyBcdTA2MjhcdTA2MjdcdTA2MzRcdTA2Y2NcdTA2MmYhIiwiZm9ybV9zZW50X21zZ19jb2xvciI6IiNiZmJmYmYiLCJoaWRlX29uX3N1Ym1pdCI6IjEiLCJyZWRpcmVjdF9vbl9zdWJtaXQiOiIiLCJ0ZXN0X2VtYWlsIjoiZm9yc2F0bGF3ZmlybUBnbWFpbC5jb20iLCJzYXZlX2NvbnRhY3RzIjoiMSIsImV4cF9kZWxpbSI6IjsiLCJmYl9jb252ZXJ0X2Jhc2UiOiIiLCJmaWVsZF93cmFwcGVyIjoiPGRpdiBbZmllbGRfc2hlbGxfY2xhc3Nlc10gW2ZpZWxkX3NoZWxsX3N0eWxlc10+W2ZpZWxkXTxcL2Rpdj4ifSwiZmllbGRzIjpbeyJic19jbGFzc19pZCI6IjEyIiwibmFtZSI6ImZpcnN0X25hbWUiLCJsYWJlbCI6IiIsInBsYWNlaG9sZGVyIjoiXHUwNjQ2XHUwNjI3XHUwNjQ1IFx1MDY0OCBcdTA2NDZcdTA2MjdcdTA2NDUgXHUwNjJlXHUwNjI3XHUwNjQ2XHUwNjQ4XHUwNjI3XHUwNjJmXHUwNmFmXHUwNmNjIiwidmFsdWUiOiIiLCJ2YWx1ZV9wcmVzZXQiOiIiLCJodG1sIjoidGV4dCIsIm1hbmRhdG9yeSI6IjEiLCJtaW5fc2l6ZSI6IiIsIm1heF9zaXplIjoiIiwiYWRkX2NsYXNzZXMiOiIiLCJhZGRfc3R5bGVzIjoiIiwiYWRkX2F0dHIiOiIiLCJ2bl9vbmx5X251bWJlciI6IjAiLCJ2bl9vbmx5X2xldHRlcnMiOiIwIiwidm5fcGF0dGVybiI6IjAiLCJ2bl9lcXVhbCI6IiIsImljb25fY2xhc3MiOiIiLCJpY29uX3NpemUiOiIiLCJpY29uX2NvbG9yIjoiIiwidGVybXMiOiIifSx7ImJzX2NsYXNzX2lkIjoiMTIiLCJuYW1lIjoiZW1haWwiLCJsYWJlbCI6IiIsInBsYWNlaG9sZGVyIjoiXHUwNjIyXHUwNjJmXHUwNjMxXHUwNjMzIFx1MDYyN1x1MDZjY1x1MDY0NVx1MDZjY1x1MDY0NCIsInZhbHVlIjoiIiwidmFsdWVfcHJlc2V0IjoiIiwiaHRtbCI6ImVtYWlsIiwibWFuZGF0b3J5IjoiMSIsIm1pbl9zaXplIjoiIiwibWF4X3NpemUiOiIiLCJhZGRfY2xhc3NlcyI6IiIsImFkZF9zdHlsZXMiOiIiLCJhZGRfYXR0ciI6IiIsInZuX29ubHlfbnVtYmVyIjoiMCIsInZuX29ubHlfbGV0dGVycyI6IjAiLCJ2bl9wYXR0ZXJuIjoiMCIsInZuX2VxdWFsIjoiIiwiaWNvbl9jbGFzcyI6IiIsImljb25fc2l6ZSI6IiIsImljb25fY29sb3IiOiIiLCJ0ZXJtcyI6IiJ9LHsiYnNfY2xhc3NfaWQiOiIxMiIsIm5hbWUiOiJzdWJqZWN0IiwibGFiZWwiOiIiLCJwbGFjZWhvbGRlciI6Ilx1MDYzNFx1MDY0NVx1MDYyN1x1MDYzMVx1MDY0NyBcdTA2MmFcdTA2NDVcdTA2MjdcdTA2MzMiLCJ2YWx1ZSI6IiIsInZhbHVlX3ByZXNldCI6IiIsImh0bWwiOiJ0ZXh0IiwibWFuZGF0b3J5IjoiMSIsIm1pbl9zaXplIjoiIiwibWF4X3NpemUiOiIiLCJhZGRfY2xhc3NlcyI6IiIsImFkZF9zdHlsZXMiOiIiLCJhZGRfYXR0ciI6IiIsInZuX29ubHlfbnVtYmVyIjoiMCIsInZuX29ubHlfbGV0dGVycyI6IjAiLCJ2bl9wYXR0ZXJuIjoiMCIsInZuX2VxdWFsIjoiIiwiaWNvbl9jbGFzcyI6IiIsImljb25fc2l6ZSI6IiIsImljb25fY29sb3IiOiIiLCJ0ZXJtcyI6IiJ9LHsiYnNfY2xhc3NfaWQiOiIxMiIsIm5hbWUiOiJtZXNzYWdlIiwibGFiZWwiOiIiLCJwbGFjZWhvbGRlciI6Ilx1MDYyYVx1MDY0OFx1MDYzNlx1MDZjY1x1MDYyZFx1MDYyN1x1MDYyYSBcdTA2MmNcdTA2NDdcdTA2MmEgXHUwNjJmXHUwNjMxXHUwNmNjXHUwNjI3XHUwNjQxXHUwNjJhIFx1MDY0NVx1MDYzNFx1MDYyN1x1MDY0OFx1MDYzMVx1MDY0NyIsInZhbHVlIjoiIiwidmFsdWVfcHJlc2V0IjoiIiwiaHRtbCI6InRleHRhcmVhIiwibWFuZGF0b3J5IjoiMSIsIm1pbl9zaXplIjoiIiwibWF4X3NpemUiOiIiLCJhZGRfY2xhc3NlcyI6IiIsImFkZF9zdHlsZXMiOiIiLCJhZGRfYXR0ciI6IiIsInZuX29ubHlfbnVtYmVyIjoiMCIsInZuX29ubHlfbGV0dGVycyI6IjAiLCJ2bl9wYXR0ZXJuIjoiMCIsInZuX2VxdWFsIjoiIiwiaWNvbl9jbGFzcyI6IiIsImljb25fc2l6ZSI6IiIsImljb25fY29sb3IiOiIiLCJ0ZXJtcyI6IiJ9LHsiYnNfY2xhc3NfaWQiOiIxMiIsIm5hbWUiOiJzZW5kIiwibGFiZWwiOiJcdTA2MjdcdTA2MzFcdTA2MzNcdTA2MjdcdTA2NDQiLCJodG1sIjoic3VibWl0IiwiYWRkX2NsYXNzZXMiOiIiLCJhZGRfc3R5bGVzIjoiIiwiYWRkX2F0dHIiOiIiLCJpY29uX2NsYXNzIjoiIiwiaWNvbl9zaXplIjoiIiwiaWNvbl9jb2xvciI6IiIsInRlcm1zIjoiIn1dLCJvcHRzX2F0dHJzIjp7ImJnX251bWJlciI6IjQifX0sImltZ19wcmV2aWV3IjoibGlnaHQtZ3JleS5wbmciLCJ2aWV3cyI6IjE1ODE5NiIsInVuaXF1ZV92aWV3cyI6IjEzMTY0OCIsImFjdGlvbnMiOiI1OCIsInNvcnRfb3JkZXIiOiI3IiwiaXNfcHJvIjoiMCIsImFiX2lkIjoiMCIsImRhdGVfY3JlYXRlZCI6IjIwMTktMDUtMTEgMTE6Mzc6NTMiLCJpbWdfcHJldmlld191cmwiOiJodHRwczpcL1wvZm9yc2F0bGF3ZmlybS5jb21cL3dwLWNvbnRlbnRcL3BsdWdpbnNcL2NvbnRhY3QtZm9ybS1ieS1zdXBzeXN0aWNcL2Fzc2V0c1wvZm9ybXNcL2ltZ1wvcHJldmlld1wvbGlnaHQtZ3JleS5wbmciLCJ2aWV3X2lkIjoiMTdfNzU2MDE4Iiwidmlld19odG1sX2lkIjoiY3NwRm9ybVNoZWxsXzE3Xzc1NjAxOCIsImNvbm5lY3RfaGFzaCI6ImQzYmQ3YTQ2MzdhZDQwZmE3NmU4YWI4MGQxZGExMDQ0In0=

نظری دهید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

Call Now Buttonتماس با ما